تنها در اواخر قرن نوزدهم بود که فردیناند فون ریختهوفمن ـ جغرافی‌دان و زمین‌شناس

آلمانی ـ با تهیه گزارشی درباره جاده‌های تجاری میان چین،

آسیای مرکزی و غرب عبارت «جاده ابریشم» را به کار برد. از آن هنگام به بعد این اصطلاح تمامی

مجموعه درهم‌تافته مبادلات بازرگانی میان چین و غرب را دربر گرفته و امروزه مورد قبول عام است. با وجود تنوع راه‌ها، ابریشم این فرآورده تجملی که بشر در تمامی

دوره‌های نخستین تاریخ خود در پی آن بوده و در شمار نخستین کالاهایی به شمار می‌رفته که میان چین و همسایگان شمالی و غربی‌اش مبادله می‌شده است ـ به

نمادی از پیوند و همبستگی میان شرق و غرب بدل می‌شود. اما جاده ابریشم همچنین جاده ادویه، چای، کاغذ و چینی‌آلات نیز بوده است. خواننده با سیر در جاده

ابریشم به طول هشت هزار کیلومتر از چین تا ایتالیا در طی این سفر شگفت‌انگیز، آمیزه‌ای از مبادلات و تنوع بی‌کران چشم‌اندازها، فرهنگ‌ها، اقوام و سرزمین‌ها را کشف

خواهد کرد.

جاده ابریشم از شهرستان توان هوانگ در چین به ولایت کانسو می‌آمد و از آنجا داخل ترکستان شرقی

امروزی می‌شد و از درون آسیای مرکزی می‌گذشت و از راه بیش‌بالیغ و آلمالیغ و اترار به سمرقند

و بخارا می‌رسید. در بخارا قسمت اصلی آن از راه کویان (جوین) مرو، سرخس، نیشابور، گرگان، بام و صفی‌آباد و جاجرم به ری می‌آمد و از ری به قزوین و زنجان و شمال

همدان از سمت کبودراهنگ سمت شمال این شهر نزدیک کوه قولی یابا و اردبیل و تبریز و ایروان می‌رفت و از ایروان به ترابوزان یا بیکی از بندرهای شام پایان می‌گرفت.

قسمت فرعی این راه از سمرقند به خوارزم و از خوارزم به سرای و هشترخان و از آن جا به کنار رودخانهٔ «دن» و بندرهای دریای آزف پایان می‌یافت.