کهن‌ترین ترانه‌های ملی ما همان سرودهای زرتشت پیامبر ایران باستان است که به نام «گات‌ها» از دوران خیلی پیش

سینه به سینه باقی مانده و با پیدایش خط مضبوط گردیده است.

برای نمونه ترجمه فارسی چند قسمت از سرودهای مزبور که نماینده روش اندیشه ایران باستانی است یاد می شود.

این کتاب دربرگیرنده ترانه‌های ملی و کهن ایران است

که با ترجمه انگلیسی و توسط مدرسه عالی ترجمه منتشر شده است.

…

گاتاها یا گاهان یا گات‌ها ۱۷ سروده‌ای است که از دیرباز از سخنانِ زرتشت اسپنتمان دانسته می‌شده‌است و در برگیرندهٔ

پیام و آموزش‌های وی و بنیادِ مزدیسنا است که کهن‌ترین و

سپنتاترین بخش از نسک اوستا شمرده می‌شود. این سروده‌ها

به لهجه گاهانی زبان اوستایی‌اند و متن بسیار پیچیده‌ای دارند.

گات‌ها (اوستایی) جمعِ گات در زبان اوستایی به معنای «سرود» است

که در زبان پهلوی به گاث (گاس) دگرگون شده و در

زبان پارسی گاه گفته می‌شود. ردپای این واژه در دستگاه‌های موسیقی امروز ایرانی

همانند سه گاه و چهار گاه بر جای مانده‌است.

بر اساس سنت، پنج گاتها را خود زرتشت سروده‌است، بنابراین تنها میراث دینی

معتبری است که از او برای آیندگان باقی مانده‌است.